Dżuma XXI wieku, czyli jaki wiek, taka dżuma
Dumanie na koniec kwietnia 2020
Mijają kolejne tygodnie Narodowej Kwarantanny. O dziwo, prawie wszystkie
krótkoterminowe prognozy, jakie wygłosili komentatorzy, spełniły się mniej
więcej. Niektórym już odbija szajba od zamknięcia w 50m2 z trójką
nieletnich (a że Krzysiek nerwus jest i karateka, to ja bym na miejscu tego
policjanta uważał).
W momencie, gdy piszę te słowa (te właśnie) na świecie rejestruje się ok.
7000 zgonów z powodu choroby zwanej Covid-19 (czyli pośrednio z powodu
koronawirusa, czyli SARS-COV-2). To znaczy tyle się przypisuje temu zjawisku.
W tym samym czasie wciąż umierają ludzie także z innych przyczyn. A zatem
oceńmy na szybko skalę tragedii, jaka się dziś wydarza. Poszukajmy
jakiegoś maksimum, zrozumiałego dla wielu, które przeniesiemy do
dzisiejszych czasów. Dla Polaków jest to bez wątpienia IIWŚ czyli
popularnie mówiąc Druga Wojna Światowa.
# Druga Wojna Światowa
Taaak. To rzeczywiście była wojna światowa naszego najlepszego druga
(misia-niedruga) ze wschodu, zatem w pełni zasłużyła na swoją nazwę. Nie
on ją wprawdzie zaczął (oficjalnie), ale on ją w zasadzie skończył. W
każdym razie w Rosji nie uczą o tym, że wojna zaczęła się nieco
wcześniej (prawie dwa lata) i trwała jeszcze kilka lat w różnych rejonach
świata po tym, jak oni otrąbili jej koniec. A właściwie do jeszcze przez
pół wieku walki nie wygasły.
Ale do rzeczy.
Uznaje się, że z jej powodu zmarło/zginęło ok. 6 milionów obywateli
Polski, a ok. 45 milionów ludzi w ogóle na świecie. Oficjalnie rzecz biorąc
wojna ta trwała ok. 2067 dni (końcówka 1939, 1940,1941,1942,1943,1944 i
początek 1945 roku) - nie chce mi się liczyć dokładniej, bo to nie ma aż
takiego znaczenia. Zatem policzmy:
Świat:
45000000/2067=21770
Polska:
6000000/2067=2902
Czyli na świecie ginęło średnio **21-22tyś ludzi dziennie**, a w Polsce
średnio **3tyś ludzi dziennie**. W rzeczywistości rozkład ten był
nierówny, kumulacja zgonów wojennych nastąpiła w 1943 i 1944 latach. Ale
wcześniej i później też nie było wesoło.
Teraz zerknijmy do tabel[1]. Jeszcze raz: w momencie, gdy piszę te słowa,
rejestruje się na świecie ok. **7tyś zgonów dziennie** przypisanych do
koronawirusa jako przyczyny. Co oczywiście uznaje się za sporne. Straty
wojenne też zapewne były dyskutowane. Tak czy owak w skali świata umiera
trzykrotnie mniej ludzi, niż w maksymalnym paroksyzmie, jaki wydarzył się w
niedalekiej historii. Można zaryzykować zatem twierdzenie, że mamy coś
około 1/3 wojny światowej. Gdyby zgony utrzymały swoje natężenie przez 6
następnych lat, możemy się spodziewać 15mln zmarłych na koronawirusa.
Epidemiolodzy przekonują jednakoż, że tak się nie wydarzy.
https://www.worldometers.info/coronavirus/
Przypomnijmy: straty ludnościowe z powodu grypy hiszpanki mogły objąć nawet
100mln ludzi, choć uważa się, że sięgneły raczej 30mln. I trwało to
przez dwa lata, a nie sześć. Czyli ok. **40tyś zmarłych dziennie**
(dwukrotnie więcej niż w czasie największej wojennej hekatomby w historii).
I procentowo rzecz biorąc, 500mln chorych na grypę stanowiło wówczas
(początek XXw) trzecią część ludzkości. Zatem mogę zaryzykować
twierdzenie, że na razie przynajmniej koronawirus stanowi zaledwie cień
morderczości wirusa grypy hiszpanki, który mocno tłukł przez dwa lata, aż
się wyhulał i osłabł już w 1919 roku. Koronawirus też się wyhula i
osłabnie, co do tego fachowcy nie mają wątpliwości. Pytanie tylko: kiedy?
- Tak ad vocem:* Zadziwia i poniekąd przeraża mnie dziś fakt, że o Pierwszej
Wojnie Światowej jednak czegokolwiek nas uczą, ale o epidemii grypy hiszpanki
- prawie wcale. A z punktu widzenia liczby wykopanych grobów, to chyba łatwo
wyłonić większego rzeźnika, co nie?
Wówczas oczywiście świat nie mógł zrobić takiego generalnego *lock-down*,
jak uczynił to dziś, bo w niektórych jego rejonach trwała krwawa jatka i
władza udawała, że poza tym wszystko w porząsiu, a w innych nie było
takiego fajnego obiegu informacji. Ciekawe, jak by ta grypa przebiegała, gdyby
wybuchła dziś i zastosowano współczesne nam środki?
Ale o co mi chodzi w tym wypadku? Otóż chodzi o to, że choć sytuacja nie
jest tak dramatyczna, jak to miało miejsce w czasie grypy hiszpanki czy wojny
światowej, to jednak jest poważna. Nawet zważywszy proporcje, nie ma się z
czego śmiać. Pozostaje tylko zastanowić się, czy poziom paniki na świecie
odpowiada powadze sytuacji.
Moim zdaniem panika nieco przesadza.
Ale co robić. Jest, jak jest.
To wyjaśnia dziwne ruchy i decyzje, które muszą podejmować lekarze w
krajach, gdzie pierdyknęło mocniej. Jednak kryterium wiekowe w kolejce po
przydział respiratora pozostaje trochę etycznie śliskim. Społeczna
przydatność w momencie wystąpienia epidemii nie uwzględnia faktu, że
dzisiejsi chorzy starcy są przecież autorami współczesnego dobrobytu - i
może jednak należy im się trochę troski ze strony tych, którzy czerpią z
ich niegdysiejszych trudów i wyrzeczeń? Ależ ja rozumiem, że w przyrodzie
nie ma żadnej sprawiedliwości - pierścieniowe "Nieżas!"[2] - ale czy w
jakiś sposób nie to właśnie różni nas od reszty tak zwanej Natury, że
miotają nami różne, różniste emocje i dążenia - a w tym także silna
potrzeba sprawiedliwości? Nawet ona potrzeba pochodzi z przyrody, bo znaleźli
takie zachowania wśród szympansów, zatem niewykluczone, że kiedyś znajdą
i wśród koników morskich - ale też nie ma wątpliwości, że u ludzi to
występuje. Zatem może warto się nad tym pochylić?
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pierścień_(powieść)
Co innego, kiedy stary człowiek dobrowolnie oddaje swój respirator młodszym
(były i takie przypadki), co innego, gdy wypadła jego kolej, ale arbitralną
decyzją młodych wilków go nie dostał.
Dumanie na koniec maja 2020
Minął miesiąc, nie dokończyłem i nie opublikowałem powyższych wynurzeń,
więc dopiszę.
Po pierwsze w ciągu ostatniego miesiąca panika znacznie opadła. Spełniają
się słowa pewnego akademika z Londyńskiego Kolegium Imperialnego.
Powiedział on mniej więcej tak: A kiedy te drastyczne środki (i.e.
- lock-down*) zostaną wdrożone i przyniosą skutek, podniosą się głosy, że
- po co my to robimy, przecież ludzie nie umierają, znieść te głupie
ograniczenia!*. Ludzie łatwo godzą się z wielkimi wyrzeczeniami widząc
wokół siebie wielkie nieszczęście.
Może coś w tym jest. Może naprawdę to właśnie te wdrożone przez nas na
rozkaz rządu środki przyniosły jakiś skutek. A teraz je powoli
rozluźniamy, nie wiedząc, czy nie spowoduje to wzrostu zachorowań. Bo ile
można się dystansować, kiedy "nikt nie umiera"?
Cóż, liczby mówią same za siebie. Czy to za sprawą obostrzeń życiowych,
czy to z samej swej natury, wirus nie jest tak zjadliwy, jak się tego
obawiano. Z pierwszych wyliczeń wynikało, że gra idzie o to, aby uniknąć
100mln ofiar w skali globu. To znaczy to była absolutna górka, która miała
szansę zaistnieć ewentualnie, jeżeli nikt by nic nie zrobił. Ale zrobił. I
pozostaje zastanowić się, ile z tych zabiegów i jaki skutek przyniosło.
W liczbach widać, że nie wszystkim się stabilizuje, np. w Rosji liczba
przypadków weszła na trzecie miejsce w skali świata, wyprzedza ją jeszcze
tylko Hiszpania... Co nie potrwa długo, bo wykrywają dziennie ok. 10 tysięcy
przypadków, a tyle im jeszcze do Hiszpanów brakuje, którzy wykrywają ok.
1500 przypadków dziennie. Pod względem liczby aktywnych przypadków już
dawno gonią tylko Amerykanów. A za nimi czai się Brazylia, która podobnie
jak Rosja wspięła się na podium po cichutku, niezauważenie, kiedy
przestało to już eskcytować publikę.
U nas oczywiście laba, **gupje** 18 tysięcy przypadków. Ale na milion
obywateli u nas się robi 14 tysięcy testów, a w Rosji 4 razy tyle. To już
na Białorusi, gdzie podobno nie ma zarazy, robi się 2,5 raza tyle testów, co
u nas.
Pod względem liczby zgonów przypisanych do Covid-19, to po pominięciu San
Marino, gdzie 41 umrzyków dało im niekwestionowaną przewagę nad ludniejszą
resztą świata, zdecydowanie wygrywa Belgia wyprzedzając następne sensowne
państwo (czyli z pominięciem Andorry), czyli Hiszpanię o prawie 200 zgonów
na milion obywateli.
# Nadejście totalitaryzmu
Tymczasem zainteresowanie ludzisków nie tylko w necie, ale i w mediach coraz
bardziej przechyla się z pandemii na jej skutki, czyli kryzys gospodarczy i
rosnący zamordyzm w dotychczas dość liberalnych demokracjach. Szczerze
wyznam, że mało się tym interesuję, bo mnie akurat pandemia dotknęła
jeszcze szybszą atrofią zainteresowania wiadomościami, szczególnie z
dziedziny naszej rodzimej polityki. Aktualnie za wolno się dzieją rzeczy
istotne, za dużo jest medialnych wrzutek, które mają zdenerwować
maluczkich, aby się nie interesowali naprawdę ważnymi rzeczami.
Dość podsumować, że jeszcze nie widać kryzysu, który nadejdzie. Ale
będzie się on składał z dwóch aspektów:
1. Rzeczywisty kryzys gospodarczy wywołany dwumiesięcznym zerowaniem popytu w
wielu branżach gospodarki. Bowiem współczesna gospodarka tak naprawdę
opiera się na popycie - to znaczy, na niepohamowanym parciu na towar ze strony
klientów. Co robił Dablju Busz, kiedy chciał mieć więcej pieniędzy na
zrobienie kuku w Iraku? Wołał "Amerykanie do supermarketów!".
2. Brakiem popytu dlatego, że z powodu pandemii tak w ogóle życie
większości mieszkańców krajów mniej więcej rozwiniętych (bo jak jest np.
w Afryce, to mogę tylko wnosić, że nic konkretnego tam się nie zmieniło)
bardzo zwolniło - zamknięci w naszych domach i domkach zajęliśmy się
(oprócz względnie rzadkiego znęcania się nad sobą wzajemnie)
autorefleksją i oglądaniem filmów w Internecie. Dość tajemnicze zjawisko
opisujące stan umysłu ludzi sprzed 30-40 lat z poprawką na przemiany w
technologii.
Na własnym przykładzie mogę tylko stwierdzić, że na razie (powtarzam: na
razie) widzę poważne oszczędności finansowe (ergo: brak popytu z mojej
strony). Tylko nie mam pojęcia, skąd się one wzięły. Bo na dobrą sprawę
wydajemy tyle samo, co wcześniej. W każdym razie na bieżączkę mamy
niezmienioną, to znaczy rośnie, bo ceny rosną. Rachunki płacimy. Fakt, nie
kupiłem sobie ani spodni, ani butów, co być może było błędem, bo
później zdrożeją (jak zwykle). Przychówek też nie rzuca się o forsę do
starych, tylko zaczyna wyrywać starym z szafy ich szmaty. Taka moda w sumie mi
odpowiada, ubrania wielofunkcyjne, robocze dla taty, imprezowe dla córki...
Tak czy owak co poniektórzy zaczynają się obawiać, że kiedy zniknie
potrzeba dyscypliny społecznej wobec pandemii, nasza ukochana władziunia nie
zechce wypuścić co poniektórych udogodnień z rąś.
# Wspólny Moloch Europejski
Niemcy właśnie uległy (czy też: "uległy") potrzebie spłacania długów
państw strefy EUR. Każdy wystarczająco uważny, czyli wciąż amatorski, bo
nie potrzeba tu poważnego zaangażowania, obserwator tak zwanej (bo nie
rzeczywistej) Unii Europejskiej widział jasno, że jest ona mirażem, pozorem.
Najdonioślejsze, czy to z punktu widzenia państw uczestniczących, czy to z
punktu widzenia obywateli, postanowienia podjęto już bardzo dawno temu. A im
bliżej teraźniejszości, tym więcej kosmetyki, poloru i stiuku w miejsce
zdrowego marmuru. Możesz sobie bez cła wozić towary po całej strefie
Schengen, możesz się swobodnie przemieszczać wyposażony tylko w dowód
osobisty... Ale limity dotyczące alkoholu i papierosów wciąż obowiązują.
Że nie ma granic? Całe kraje są strefą celną! System bankowy? Jaki
system bankowy? Każdy kraj ma swój własny. Po jaką cholerę bankierom nowe
strefy konkurencji w wielkim organizmie, podobnym do USA, kiedy mogą sobie
spokojnie pożerać mniejsze kraiki, po jednym na raz? Jednolity system
podatkowy? Negocjacje trwają od 30 lat i nic nie udało się uzgodnić.
Niemcom (które są symbolem grupy tych bardziej zasobnych w kapitał i
know-how gospodarek) wolno wykupywać nieruchomości i firmy w Grecji,
Hiszpanii, Polsce. Wolno im wprowadzać swoje firmy na miejsce sztucznie
zrujnowanych lokalnych. Bo żeby firma ze słabszego kraju otworzyła oddział
w Niemczech, to przecież mowy być nie może. Taka to panie integracja
europejska, mocna głównie w gębie. Oczywiście, wszystkie te zjawiska
działają na niuansach, różnice między "normalnością" i
"europejskością" są dość subtelne, abyśmy nie musieli się nad nimi
zżymać codziennie i bez przerwy. A jednak np. Polska jest przecież krajem, w
którym widać ten nowy model kolonializmu polityczno-gospodarczego.
Inna sprawa, że już niejednokrotnie podkreślałem, że z dwojga złego to
już wolę tę formę kolonializmu, niż niemieckie poszukiwanie Lebensraumu,
którego nasi dziadowie doświadczyli 70 lat temu i przez to zeszli na
dziadów. I potem musieli odbudowywać Polskę z takiej ruiny, że w produkcji
stali dogoniła samą siebie sprzed wojny dopiero 30 lat po tejże wojnie...
Na szczęście od 30 lat właśnie ludzie mają jaką taką swobodę bogacenia
się (z uwzględnieniem proporcji i niuansów, że nie wspomnę o historycznych
zaszłościach, oczywiście). I widać, że w podobnym czasie można
osiągnąć naprawdę wiele. Infrastrukturalnie komuniści robili, co mogli w
ramach chorego systemu, który sami utworzyli. Porównanie z tak zwanym bogatym
Zachodem wypadało z czasem coraz gorzej, ale początki nie różniły się aż
tak bardzo - tu widać jasno, że analizować trzeba proces, a nie stan. Gdyby
komuna się w Polsce utrzymała, mielibyśmy dziś obrazek bardziej podobny do
jakiegoś Tadżykistanu, niż do tego, co możemy oglądać dziś. A dziś
możemy oglądać kraj, w którym co prawda panoszy się obcy kapitał, ale
powolutku i nieustępliwie Polacy odzyskują pole. Politycy w tym słabo
pomagają, czasem nawet im się wydaje, że przeszkadzają - ale żywiołu
prawie 40 milionów ludzi nie przeskoczą. To się dzieje z
prędkością lodowca, ale nieuchronnie.
Mój świętej pamięci dziadunio przepowiedział nam ongi, że normalnością
będą się mogły cieszyć nasze dzieci. Na stare lata. Być może.
Czyli zachowajmy spokój. To, w czym żyjemy, jest nieustannym stanem
przejściowym (czyli procesem). Nie normalnością. Nienormalnością.
Tak czy owak dzięki decyzji Niemiec dokonało się ważkie wydarzenie w skali
kontynentu: po raz pierwszy od bardzo dawna potoczył się kolejny kamyczek
rzeczywistej, nie pozorowanej integracji europejskiej: uwspólnienie długów.
Bo czy istnieje spoiwo silniej łączące małżonków niż wspólny kredyt
hipoteczny? Takoż i państwa, kiedy połączą się długami, to już nie tak
łatwo się rozłączą. Czy to dobrze? Z punktu widzenia czarnego scenariusza
to chyba bardzo, bardzo. Ale jeżeli spojrzeć z wyższej pozycji, to już
można znaleźć wady tego rozwiązania. Bo z tego wynika, że słabo bogata
Polska będzie musiała płacić za zasobne i syte Włochy. Ale z drugiej
strony może Niemcy będą musiały płacić za Polskę? No, w efekcie
oczywiście Niemcy wykupią resztę Europy. I znowu zapytajmy: czy to źle? Z
pewnego punktu widzenia bardzo, bardzo. Ale z drugiej strony, przecież nie
znaczy to, że wykupią nasze nieruchomości, a jedynie te różne ścinki, z
którymi nasze państwa sobie nie radzą. To prawda, wszystkich nie-Niemców
zredukują do roli ludności służebnej. Ale tylko wtedy, jeżeli im na to
pozwolimy. Jeżeli zrobią to powolutku, łagodnie i w trybie nieustannej
sytości naszych wiecznie głodnych brzuszków - nawet tego nie zauważymy. Co
najwyżej będziemy się zżymać na nieuzasadnione poczucie wyższości, jakie
Niemcy będą żywić wobec nas, untermenschów. Ale to przecież ma miejsce
nawet teraz, czyli wiele się nie zmieni.
# Pandemia się znudziła
A tak w ogóle to ludzkość powoli przyzwyczaja się do pandemii i przestaje
nią przejmować. Dane rozmyto, okazało się, że sporo testów było
wadliwych. Chińczycy wtopili wysyłając na cały świat sfałszowane testy i
wadliwe maseczki - o, i to jeszcze wywołało jakąś sensację. Coraz
częściej mówi się o wirusie z Wuhan, że niby Chińczycy ponoszą winę za
ten cały bałagan. Na Twitterze starli się ze sobą Jej/Jego Ekscelencje
Ambasadorzy Nadzwyczajni i Pełnomocni USA i ChRL w... Polsce. Nawrzucali sobie
nawzajem... Po polsku. I tak doszlusowaliśmy do absolutniej światowej
czołówki państw, w których dzieją się naprawdę ważne rzeczy. Już nie
musimy się czuć jak ubodzy krewni na przyjęciu.
Znowu świat ekscytuje się zwykłymi teoriami spiskowymi, do grona
schwartzcharakterów dołączył Bill Gates. Gdyby o tym wiedział, to pewnie
by mu gates pospadałes...
A my, zamiast przeżywać koszmar, zastanawiamy się, czy uda nam
się wyjechać na wakacje...
Tymczasem, gdy spojrzeć na Worldometer[3], to krzywa zachorowań ani drgnie.
Czy to w Polsce, czy na świecie. Ale nas interesuje głównie Polska.
Równiutenieczko tydzień po tygodniu taka sama liczba stwierdzonych
przypadków. Śmiertelność, owszem, spada, przynajmniej na razie. Chciałoby
się powiedzieć: no to mamy pandemię. Codziennie około 400 nowych
stwierdzonych przypadków. Z racji umyślnego, świadomego ograniczania liczby
testów (rzeczywiście nie są potrzebne dla zobrazowania dynamiki epidemii,
ale przydają się, kiedy chcemy znać jej zasięg) przez naszą
administrację, mogę snadnie przyjąć, że równie dobrze może być ich
10-krotnie więcej. Tylko przechodzą chorobę bezobjawowo, lub słaboobjawowo
i nie zgłaszają się do szpitla (szpitala). Uważam to na podstawie
obserwacji, że co jakiś czas w szpitalach pojawiają się podejrzani o Covid,
a potem okazuje się, że po prostu wykryło im przeciwciała - znakiem tego
przeszli chorobę, czasem o tym nie wiedząc. Na chwilę w szpitalu wybucha
panika, szybko gaśnie.
worldometers.info/coronavirus/poland/
Tak czy owak ewidentnie mamy epidemię - jest po prostu nieco mniej zjadliwa,
niż się obawialiśmy. Ale wydaje mi się ewidentne, że niskie
współczynniki śmiertelności i ewentualnie zachorowań biorą się
przynajmniej po części z zastosowanych środków ochronnych. Tymczasem coraz
więcej ludzi zaczyna twierdzić, że skoro nie ma stosów trupów, to nie ma
też epidemii. Polecam im artykuł *Klątwa za dokładnego pomiaru[4]* mojego
ulubionego Barona Adama Cebuli. Dość jasno i przystępnie objaśnia tam
mechanizmy, którym ostatnio się poddaliśmy. To, że nie zamokły Ci
skarpetki, jeszcze nie oznacza, że nie pada. Może to przecież znaczyć, że
masz dobre kaloszki i pelerynkę.
=>
https://www.fahrenheit.net.pl/publicystyka/para-nauka/adam-cebula-klatwa-za-dokl
adnego-pomiaru/ 4:
https://www.fahrenheit.net.pl/publicystyka/para-nauka/adam-cebula-klatwa-za-dokl
adnego-pomiaru/
Wybaczcie drodzy koledzy i koleżanki. Porównanie do grypy sezonowej jest tu
ni-pri-czom (nie pasuje). Grypa wybucha gdzieś kole stycznia i gaśnie kole
kwietnia. Tymczasem koronawirus zaczął się z marcem i tak sobie na razie
trwa. A jak długo - tego jeszcze nie wiemy. Zobaczymy. Ale rzeczywiście może
dociągnąć do jesieni i wtedy sieknąć trochę mocniej. Nikt tego na razie
jeszcze nie wie. Tak naprawdę jakąś orientację zyskamy może po roku
obserwacji. Na razie wiemy, że koronawirus jest nieco bardziej zaraźliwy od
grypy i nieco mniej śmiertelny, co przekłada się w efekcie na podobną
stertę ofiar.
Tyle ciekawych rzeczy na świecie się dzieje...
Dość tego rozmyślania!
📅 sob 30 maja 2020