Pierwszy etap sezonu czyli sady
Z początkiem sezonu najszedł mnie poważny spadek motywacji. To znaczy, w
zimie też nie była ona jakaś tak znowu wielka, ale teraz przebiła dno i
wciąż leci w dół. A to pomarło znowu prawie 60% rodzin. A to susza nie
wróży nam nic dobrego. A to zaczęła się ta dziwaczna pandemia
koronawirusa i zamrozili nas w domach. Akurat pozostawanie więcej z rodziną i
dziateczkami, nie powiem, no dobrze, powiem, wcale mi nie przeszkadza, a wręcz
cieszy. Ale tygodnie zmniejszonych możliwości ruchu mają też swoje gorsze
strony. Jak powiadają (epigramat?):
- Z kwarantanny wyjdą ci,* *Którzy zmieszczą się przez drzwi*
Tyle planów stolarskich jeszcze jesienią snułem, a zimą je
doszczegółowiłem. U Zarembów to nawet wyrżnęliśmy mnóstwo deseczek na
podkarmiaczki... Ale denka nie przyjechały. A jak przyjechały, to było już
za późno, bo nas tam nie było. I tak sobie (one denka) leżą w stodole
gdziejsik na zboczach Gór Bystrzyckich.
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2020-04-18/2020-04-18_SAD_truska
ski_01.jpg Ule przy truskawkach [IMG]
A potem przyszła ta cholerna pandemia i pozostało się tylko cieszyć, że to
po ludziach kosi, nie po pszczołach, bo z pasieki nic by już nie pozostało.
Tym bardziej, że po ludziach kosi też jakoś nie za bardzo entuzjastycznie.
Tak czy owak nie mogę się wybudzić z zimowego marazmu. To znaczy, jak już
pojadę do pszczół, to zaraz mi sen odbieży, ale weź się człowieku
wybierz! Telefon od wujka z wezwaniem na sady zatem był pewnym ratunkiem.
Trzeba było się wziąść (wiem, wiem) i jechać.
Z braku motywacji jednakowoż robotę zrobiłem na odwal, to znaczy nie
przeprowadziłem pierwej, jak to w podręczniku stoi, grzecznych przeglądów
wiosennych, nie poustawiałem gniazd na superchybki rozwój... Po prostu
wytypowałem, kierując się własnymi kryteriami, czyli potrzebą
przegrupowania uli w dalszych etapach sezonu, pnie do wywozu, wedle miejsca na
przyczepce i liczby dostępnych pasów transportowych. Dość, że wywiozłem
dwukrotnie więcej niż w roku ubiegłym i mam nadzieję, że sadownicy będą
mieli lepsze pole do obserwacji. To znaczy, jak to sobie umyśliłem,
chciałbym się dowiedzieć, jak to naprawdę jest z tym zapylaniem sadów
przez pszczoły: czy one tam są potrzebne, czy w widoczny sposób poprawiają
plon, czy zgoła zbędne?
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2020-04-18/2020-04-18_SAD_beczka
_01.jpg Ule przy beczce (tu są moje P18-tki) [IMG]
Przy okazji nauczyłem się, jak rozpoznawać kwiat, który przemarzł i z
niego nic nie będzie. To znaczy, niewykluczone, że pszczoły mają z niego
pożytek, bo pręciki ma zdrowe, ale słupek obumarł - zatem owocu z niego nie
będzie. Poznaje się to po tym, że słupek jest malutki i czarny. W tym roku,
podobnie jak w ubiegłym, mnóstwo takich kwiatów na drzewach czereśni,
śliwy i wiśni.
Nie chwalący się uskuteczniłem też kolejny wyjazd, we właśnie ubiegły
weekend, aby dokonać wymiany wypaczonych korpusów i dennic, a także
ewentualnie rozbudować, czyli poszerzyć gniazda. W przypadku gospodarki
korpusowej można to zrobić na kilka sposobów, a wybór należy do
pszczelarza. Tym razem zdecydowałem się dostawiać korpus na dół, czyli
poniżej rodni - jest to metoda powolna, ale pewna. Pszczołom zakłócamy
pracę w stopniu minimalnym, nie dochodzi też do tak zwanego wyziębienia
gniazda. Za to w żaden sposób ich nie popędzamy, nie wytwarzamy intensywnego
nastroju roboczego. Pszczoły przechodzą przez nowy korpus w drodze do wylotka
i w ten sposób się z nim oswajają. Podejmują w nim prace tylko w takim
zakresie, jaki jest niezbędny. Gdybym postawił korpus nad rodnię - oho,
wtedy by się zaczęło dziać! Pszczoły odebrałyby to jak niespodziewany
przeciąg (wyziębienie gniazda) i skierowały siły szybkiego reagowania na
rozwiązanie problemu. Silna rodzina w ciągu następnego tygodnia będzie
miała czerw na dwóch korpusach. Taka słabsza to różnie. Może to
wytrzymie, a może się jej od tego nawet pogorszyć. W wypadku rozbudowy ula w
dół takie cuda nie muszą się wydarzyć. Ale choć mniej efektowna, metoda
przecież bezpieczniejsza, jak powiedziałem wcześniej, mniej psująca pracę
pszczołom.
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2020-04-18/2020-04-18_SAD_stawy_
02.jpg Ule przy stawach [IMG]
Niestety, duj był taki, że wyrywało dłuto ze zgrabiałej dłoni.
Skoncentrowałem się zatem tylko na najniezbędniejszych pracach, a
większość przywiezionego przyczepką majdanu pozostała nietknięta. W
przyszły weekend raczej nie podziałam, bo stoi dość solidna prognoza
opadów deszczu na spragnioną, niczym kania dżdżu, ziemię.
Spoglądam w kalendarz i co widzę? Otóż widzę, że najbliższy weekend to
majówka, która w moim wypadku inicjowała większe prace pasieczne... Cóż,
chyba w tym roku będzie inaczej, czyli jak zwykle w rolnictwie. Następny
weekend to domniemane wybory naszego najukochańszego prezydentunia, więc
ciekawe, co się z tego da uszczknąć dla dobra pasieki. Topiarka słoneczna
już pracuje, więc pozyskiwanie wosku ruszyło.
Zresztą, przez to cholerne wymieranie z roku na rok mam sporo zabudowanych
ramek i wiecie co? Znowu chyba nie będę potrzebował węzy!
📅 pon 27 kwietnia 2020