Rozmyślań zimowych czar, część pierwsza
Ponieważ miałem długą przerwę w pisaniu, to teraz wrzucę tekst z
mniejszym odstępem czasowym.
Z ula wyroiły się pszczoły.
To jest tak zwane "otwarcie". Pierwsze zdanie, które ma przyciągnąć
czytelnika i już go w tekście zatrzymać. Sztuka, jaką praktykują zawodowi
pisarze. Najsłynniejszy taki strzał w polskiej literaturze wydał z siebie
bodaj Stefan Żeromski w epopei pt. "Popioły": *Ogary poszły w las*. Przez
wiele lat był to jeden z "żelaznych" cytatów, jakimi po prostu musieli się
posługiwać tak zwani kulturalni i wykształceni. Żeromski miał więcej
niezłych otwarć: *Ocknęło się znów zimno targające wnętrzności — i
cierpienie, co raz wraz jak toporem rozrąbywało głowę.* — to z "Wiernej
rzeki". Teraz niby takie ni to, ni sio, a przecież zaraz się pytamy, o co
kaman: *Termin odstawienia Marcina do szkoły przypadł na dzień czwarty
stycznia.* — to z "Syzyfowych prac".
Cóż, moje otwarcie nawet się do tego nie umywa. Zatem spróbujmy jeszcze raz:
Ludzie już od dawna nie potrzebują miodu.
Lepiej?
O, znacznie lepiej. Bo brzmi, jakby dla nas, pszczelarzy, gorzej. Gorze nam!
Ludzie nie potrzebują miodu! I to już od dawna! Co robić, panie wójcie? Co
my tera zrobimy z tymi beczkami, co pochowalim pode sianem?
Ano nic. Przecież powiedziałem: *od dawna*. Czyli nie od wczoraj. Konkretnie
to mniej więcej od początku XX wieku - zaczął się proces, w którym miód
utracił swoje cudowne właściwości. Wówczas właśnie, a konkretnie w 1908
roku znany niektórym honorowy (obok Hitlera, upss, przegrałem dyskusję
prawem Godwina![1]) obywatel Wrocławia, niejaki Fritz Haber[2], opracował
przemysłową metodę syntezy amoniaku, co rozpoczęło wielką karierę
współczesnych nawozów azotowych[3]. I raz na zawsze rozwiązało problem
głodu na świecie: dziś wystarczy zbudować fabrykę, w której wprost z
atmosfery pobiera się biodegradowalny, ekologiczny i odnawialny azot[4]
(którego tam i tak jest mnóstwo, bo aż 78%) i zamienia się w żyzność
naszych, polskich gleb. Albo innych, np. bangladeskich. Dzięki całej grupie
niedługo później wynalezionych wszelakich nawozów mineralnych (zwanych
popularnie sztucznymi)[5], w tym Wielkiej Trójce, czyli NPK[6],
samowystarczalność żywnościową mogłaby nawet osiągnąć Środkowa
Sahara[7], gdyby jeszcze znalazło się tam gdzieś trochę wody. To znaczy,
przypuszczam, że Środkowa Sahara akurat jest samowystarczalna żywnościowo,
bo nie potrzeba zgoła żadnej żywności, aby wyżywić zerową populację.
Ale miałem na myśli raczej wybuchającą afrykańską demografię, która
może sprawić, że nawet na ergach się zaroi od głodnych ludzi. I jakby tak
sobie posypali te piachy i żwiry stosownymi nawozami, a do tego podlali to
sowicie wodą - to może bym tam co urosło?
https://pl.wikipedia.org/wiki/Prawo_Godwina
https://pl.wikipedia.org/wiki/Prawo_Godwina
https://pl.wikipedia.org/wiki/Nawozy_azotowe
https://pl.wikipedia.org/wiki/Azot#Azot_atmosferyczny
https://pl.wikipedia.org/wiki/Nawozy_mineralne
https://pl.wikipedia.org/wiki/Nawozy_NPK
--------------------------------------------------------------------------------
##
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2019-12-22/2019-12-22_DOB_02_Har
F1DD_klab.jpg Obrazek nie na temat [IMG]
Na początku XIX wieku, kiedy Napoleon uczynił w miarę skuteczną blokadę
morską Europy (co może brzmi absurdalnie, boć blokował samego siebie - ale
tylko tak brzmi, trzeba książek więcej poczytać), ta utraciła (okresowo)
ewentualnie osłabiła (na dłużej) kontakt ze swoimi koloniami, gdzie w imię
demokracji i powszechnej wolności eksploatowano czarnych niewolników przy
produkcji cukru z trzciny cukrowej. I tenże przestał dopływać zbyt
intensywnie do portów i osładzać herbatę (tragedia!). Najbardziej uderzyło
to po kieszeni Brytyjczyków, większościowych właścicieli tych rajskich
ogrodów, gdzie trzcina rosła ku ogólnemu pożytkowi i cywilizowaniu
Murzynów. I o to Cesarzowi chodziło. Ale cukru jak nie było, tak nie było -
a brak cukru nie bardzo poprawia humor, a właściwie to można zaryzykować
twierdzenie, że psuje. Zatem Napoleon zwolnił z podatków odpowiednich ludzi
i w try miga w całej Europie (a nawet w Rosji) wyrosły cukrownie rafinujące
Białą Śmierć z buraków cukrowych[8]. Wtedy był to eliksir życia, bo
raczej je przedłużał. Dzisiaj oficjalna wersja brzmi, że skraca.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Cukier_buraczany
Za to miód jest lekarstwem. Chociaż w 98% składa się z cukru. To znaczy, z
cukrów prostych, nie z obrzydłej sacharozy, to znaczy, z niej też, ale w
mniejszym procencie, za to więcej w nim fruktozy, glukozy, a czasem i innych,
już nie tak prostych i zdrowych, jak dekstroza, maltoza i kto wie, co tam
jeszcze. Znaczy, tak się powszechnie uważa. Brawo my, pszczelarze. Że
podtrzymujemy ten bzdurny mit.
--------------------------------------------------------------------------------
##
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2019-12-22/2019-12-21_ROB_08_Bcr
F1ZD_zimowy_klab.jpg Inny obrazek nie na temat [IMG]
Owszem, przed 1880 rokiem, gdy europejska produkcja cukru buraczanego
przekroczyła światową produkcję cukru trzcinowego, był onże rarytasem
dostępnym dla nielicznych najbogatszych. A śmierć głodowa, z
niedożywienia, powszechnym dopustem tych licznych najbiedniejszych. To się
jednak zmieniło z wyżej i niżej wymienionymi wynalazkami. Żyjemy w
zupełnie nowym, magicznym świecie.
Nie pomnę już, czy to Książę Pepi[9], czy jakiś inny magnat tuż przed
zanikiem Rzeczpospolitej na rzecz zaborców urządził kulig na Krakowskim
Przedmieściu (Warszawa, Polska)... W środku lata wysypał ulicę cukrem i
pojechał po nim na saniach zaprzężonych w dwa niedźwiedzie. To była
kawalerska fantazja! Ale wróćmy do kwestii miodu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Józef_Poniatowski
Czyli wynalazek cukru buraczanego, a parę dekad później nawozów sztucznych,
rozwiązał problem głodu. Od tej pory ludziskom jeszcze się czasem zdarzało
umrzeć z braku jedzenia, ale tylko i wyłącznie z winy polityków, którzy
dla ogólnego i powszechnego dobra, umyślnie, lub dla zabawy, lub z
chciwości, skąpstwa, lubo z głupoty (to znaczy raczej operator logiczny
"oraz" by tutaj lepiej pasował) postanowili zagłodzić ludność jakiegoś
obszaru[10]. Ale już nie z winy klimatu, przyrody, czy jak to zwał. Tylko na
własne, różnie pojmowanej ludzkości, życzenie.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wielki_głód_na_Ukrainie
--------------------------------------------------------------------------------
##
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2019-12-22/2019-12-21_ROB_06_Roh
DD_zimowy_klab.jpg Trzeci obrazek nie na temat [IMG]
Wyobraźmy sobie zatem takie mniej więcej średniowieczne lub nieco
późniejsze tak sobie w dzieciństwie odżywione ciało targane okresowym
głodem (zwykle na przednówku) i w rzadkich wypadkach syte (np. w święta
Bożego Narodzenia lub Wielkiejnocy) po dziurki w nosie. Taki wychudły
wypłosz, gdyby łyknął łychę miodu prosto z dzbana, to by natychmiast
odczuł poprawę swojego dobrostanu. A czasem przemianę złostanu na
dobrostan. Gdyby akurat walczył z jakąś chorobą, być może po tygodniowym
wspomaganiu miodem udało by mu się wygrać. Tak to właśnie miód jest
lekarstwem: wzmacnia siły witalne organizmu, poprawia zdolność regeneracji,
odporność i zadzierzystość (tą łóżkową również). O ile te siły
witalne pozostają w istotnym osłabieniu z powodu niedoborów źródła siły
witalnej.
Ale dziś mamy raczej odwrotny problem: jak pozbyć się nadmiaru przyswajanej
przez pokarm energii (w uproszczeniu, dietetycy-amatorzy: cisza!). Po różnych
kątach ciała odkładają się nam niechciane zapasy, bo organizm nauczony
milleniami głodówek nie wierzy, że następny obiad na stówę się wydarzy.
Nakazuje żreć, kiedy jest, bo potem nie będzie, albo będzie mniej, albo
będzie gorzej. Ale jak na złość nie jest gorzej, tylko coraz lepiej,
więcej i taniej. Więc ciało wprost tryska objawami, które kiedyś
postrzegano jako zdrowie i siłę: jesteśmy tłuściutcy i okrąglutcy,
rumiani, a oczy nam błyszczą. A takie ciało ma swoje zdolności regeneracji,
odporność i zadzierzystość wyprowadzone na najwyższe możliwe szczyty.
Oczywiście pod warunkiem, że oprócz obżarstwa praktykuje jeszcze jakiś
trening, już choćby tylko łóżkowy. Ale karate też nie zawadzi.
--------------------------------------------------------------------------------
##
=>
http://pasieka.smirnow.eu/obrazki/pszczelarstwo/2019-12-22/2019-12-21_ROB_07_Bcr
F1ZD_zimowy_klab.jpg Czwarty obrazek nie na temat [IMG]
W takiej sytuacji miód już nie stanowi lekarstwa, bo nie zdolen jest niczego
istotnie poprawić. Nie trapią nas bóle zębów (dzięki dentystom,
- *pardą**, stomatologom) i choroby z niedożywienia (poza rzadkimi przypadkami
klinicznymi i nieco liczniejszymi - na własne, np. wegan, życzenie). Miód
może co najwyżej wprowadzić nową jakość do naszego rajskiego, sytego i
bezpiecznego życia. Bo ma swój smak, a wieloletnia praca propagandowa oraz
pozostałości starożytnej mitologii okresu głodu pozostawiły mu bardzo
dobrą markę, na której można zbudować wspaniały, hipsterski wizerunek.
Czyli ta nowa jakość to głównie wrażenie własnej zajebistości
wyprowadzone o trzy oczka wyżej na skali Świętego Hipstera.
I nie będę krył, że mnie to cieszy. Sam bardzo lubię miód, szczególnie w
herbacie. I po stokroć go wolę od cukru. I kiedy już nalejemy w słoiki nasz
zbiór z danego roku, odkładamy sobie słuszną część, którą ewentualnie
możemy podzielić się z najlepszymi przyjaciółmi - nie sprzedajemy jej,
tylko zużywamy we własnej kuchni. A resztę, oczywiście, sprzedajemy. Ale to
właśnie - resztę. Bo my również bardzo cenimy własną zajebistość.
Wesołych Świąt
Wpis poprzedni[11] nastąpił w sam przeddzień Świąt. Cóż, spóźnił się
nieco. Nie planowałem w nim zamieszczać życzeń, więc ich w nim nie było.
Zatem teraz, mocno poniewczasie, życzę wszystkim, nie tylko pszczelarzom, aby
miodu mieli wbród, niech Wasze blaty wciąż się lepią od tej złocistej
słodyczy!
=>
https://scontent-waw1-1.xx.fbcdn.net/v/t31.0-8/25790737_1824167500927732_7160231
823239855043_o.jpg?_nc_cat=107&_nc_ohc=p9XULzJOM-cAQns9DkepA40NhXtOwuwtTchRo
zRosPSJzDofTkzLmIUuQ&_nc_ht=scontent-waw1-1.xx&oh=91987e673cc425378670a3
1d6a817234&oe=5E72C7FA Wesołych Świąt z Trynidadu i Tobago [IMG]
Jeszcze raz: Wesołych Świąt! No, to już minęło. Zatem: **Szczęśliwego
Nowego Roku!** (to też minęło, ale co tam)
📅 pon 06 stycznia 2020